Ik besloot ook om jaarlijks één groot project te maken waarbij de ervaring en het menselijk bestaan centraal staan. Mijn tweede grote project, Lichaamsbeeld, was meteen een grote leerschool.
Lichaamsbeeld (2018) was een onderzoek naar zelfbeeld en hoe dat in relatie staat tot je lichaam. Twintig foto’s van twintig fotografen. Allemaal met een andere kijk op hetzelfde verhaal en lichaam. Ik ben fysiek naakt, maar het is de fotograaf die zich werkelijk bloot geeft. Twintig indirecte zelfportretten gemaakt door twintig paar ogen met allen hun eigen verhaal.
Lichaamsbeeld begon als een persoonlijke uitdaging waarbij ik besloot een jaar lang te gaan trainen om aan een bikinimodel wedstrijd mee te doen. Dat dit project een totaal andere wending nam, tegen mijn zin, was pijnlijk maar heeft me doen inzien hoe veerkrachtig ik ben. Vlak voor de wedstrijd bleek het sneller afvallen dan gezond is namelijk fysiek echt te hoog gegrepen: ik werd zo ziek dat ik op de eerste hulp belande. Ik leverde jaren van mijn leven in met wat ik aan het doen was – ik moest stoppen. Het gevoel van mislukking was onbeschrijfelijk: ik had het zelfs in de krant verteld, en nu zou ik het toch niet volbrengen. Gelukkig kon ik de situatie vrij snel met andere ogen te bekijken. Er zat maar één ding op: een ervaring maken over mijn ervaring.
Terwijl mijn lichaamsgewicht per dag wel acht kilo schommelde heb ik me in deze kwetsbare periode laten fotograferen. In plaats van perfect op een podium, zonder een grammetje vet, gaf ik mezelf bloot in deze ingewikkelde en instabiele fase. En in plaats van als bikinimodel in de rij te staan met nog twintig andere meiden en een jury die bepaalt wie het mooiste is draaide ik het om: ik vertelde mijn verhaal aan de twintig fotografen (jong, oud, man, vrouw, student, hobby fotograaf, professioneel fotograaf, en verschillende afkomsten) en gaf hen totale vrijheid om via mijn lichaam een zelfportret te maken. Door deze carte blanche werden de fotografen uitgedaagd om ook een flinke stap uit hun comfort zone te zetten. Twintig paar ogen die allemaal op een andere, eigen manier naar mijn lichaam kijken. ‘De mooiste’ bestaat niet.
Middels een succesvolle crowdfunding campagne kon ik de foto’s afdrukken op 2 bij 3 meter en ze exposeren tijdens de Kunstroute in Leiden op het Pieterskerkplein. Dit conversation piece werkte als spiegel voor het publiek: Hoe kijk jij naar jezelf? Naar anderen? Welk beeld roept welk verhaal op? Heeft social media invloed op je zelfbeeld? Vrijwilligers liepen ten alle tijden rond om het publiek te bevragen en uit te nodigen tot nadenken over hun zelfbeeld, de foto’s en het persoonlijke verhaal achter hun lichaam.